Ponownie w Café Babylon | Marsha Mehran "Woda różana i chleb na sodzie"

Autor: Marsha Mehran

Tytuł: Woda różana i chleb na sodzie (Rosewater and Soda Bread)

W listopadzie w końcu udało mi się zdobyć własny egzemplarz Zupy z granatów. Tak zaczęła się moja przygoda z utworami Marshy Mehran, historią trzech Iranek i regularnym przygotowywaniem gusz-e fil. Wielokrotnie myślałam o zdobyciu kolejnej części, jednak dopiero w tym tygodniu wybrałam się do księgarni, zaopatrzyłam w Wodę różaną i chleb na sodzie i zapoznałam z jej fabułą. Niestety muszę wyznać, iż książka dalej jest trudno dostępna i gdyby nie księgarnia Tak Czytam, w której zaopatrzyłam się również w pierwszą część, zapewne musiałabym poszukiwać jej w sklepach internetowych.

 

Akcja powieści toczy się w Irlandii, w latach 80. Od otwarcia Café Babylon minęło półtora roku. Siostry Aminpur dalej prowadzą kawiarnię, oczarowując mieszkańców Ballinacroagh zapachami i smakiem orientalnych potraw.  Fabuła Wody różanej i chleba na sodzie skupia się w większej mierze na losach dwóch starszych sióstr. Mardżan bezustannie pracuje nad sukcesem restauracji. Kiedy na jej drodze staje angielski pisarz, kobieta postanawia zaangażować się w relację, choć nie jest jej łatwo wymazać z pamięci bolesne wspomnienia. Bahar poważnie zastanawia się nad przejściem na katolicyzm, a Lejla, najmłodsza z nich, dalej uczęszcza do miejscowej szkoły i oczekuje jedynie weekendów, w które Malachy wraca z uczelni do domu.

 

Marsha Mehran konsekwentnie utrzymała powieść w konwencji realizmu magicznego. Mam wrażenie, iż był on nawet wyraźniejszy niż w Zupie z granatów. Woda różana i chleb na sodzie to kolejny tom, który jednocześnie bawi, ale i zwraca uwagę na kwestię tolerancji; z jednej strony to powieść ciepła, z drugiej - irytująca zatwardziałością niektórych postaci. Myślę, iż tym, czego zabrakło mi w książce, a na co liczyłam sięgając już po debiutancką powieść autorki były odniesienia do Iranu. Liczyłam, iż w utworach Mehran znajdzie się ich więcej. Mimo ich braku książki mi się jednak podobają. Przeczytałam je błyskawicznie, bardzo dobrze bawiąc się podczas lektury. Nie mogę zgodzić się z żadną z negatywnych recenzji, które widziałam. 

Pisząc o Wodzie różanej i chlebie na sodzie nie mogłabym pominąć również kwestii kulinarnej. We wcześniejszych wpisach wspomniałam, iż daleko mi do królowej kuchni, a gotowanie raczej nie stanie się moją pasją, jednak... Przepisy z książek Marshy Mehran już raz popchnęły mnie do zabawy w cukiernika. (Ok, ok... Od czasu do czasu mogę zatroszczyć się o deser i nawet to lubię). 

Ostrzegałam już przed gusz-e fil. Po spróbowaniu jednego trudno jest się oderwać i choć powracałam do nich już wiele razy... W ogóle mi się nie znudziły. Ciasto jest proste w przygotowaniu, choć samo formowanie ciasteczek - trochę pracochłonne. Efekt jest jednak jednym z moich najlepszych cukierniczych odkryć. Niedawno znajomi nakłonili mnie do spróbowania baklavy, którą uwielbiam już od pierwszego kawałka, dlatego planuję, by po powrocie do domu przetestować kolejny przepis z Zupy z granatów.  

Sięgając po jej drugą część pomyślałam z początku, iż tym razem autorka ich nie zamieściła. Byłam przyzwyczajona, iż pojawiały się na zakończenie rozdziału. Tym razem zostały jednak umieszczone na końcu powieści i ich nie zauważyłam. Przyznam, iż z początku nieco mnie to zmartwiło. Przepisów jest nieco mniej niż w Zupie z granatów - 8 i ponownie nie przetestuję wszystkich ze względu na baraninę. Jest jednak kilka interesujących propozycji.  

Adżil zdecydowanie nie będzie zbyt trudny w wykonaniu - nazwałabym to nawet przepisem dla leniwych - ale myślę, iż jest to dobre połączenie smakowe, więc niedługo z pewnością zaopatrzę się w niezbędne składniki. Woda różana i chleb na sodzie zawiera również kolejny przepis na ciasteczka - tym razem z ciecierzycy. Możliwe, iż ich recenzja również się tu pojawi. Ponadto kusi mnie tahczin, który jest raczej jedną z ambitniejszych propozycji. Może to już czas na wyzwanie kulinarne? (Lub moment, w którym warto poszukać kogoś, kto chętnie przygotuje taki obiad...). 

Podsumowując, Woda różana i chleb na sodzie to powieść, której warto poświęcić trochę wolnego czasu. Żałuję, iż dla mnie to już koniec historii o Mardżan, Bahar i Lejli oraz orientalnych potrawach serwowanych w Café Babylon. W domu czeka jednak na mnie ostatnia powieść ich autorki, więc do tematu twórczości Marshy Mehran z pewnością jeszcze powrócę.